Choroba Parkinsona należy do chorób neurodegeneracyjnych. Dotyka osoby starcze (2 osoby na 3 mają powyżej 65 roku życia), ale zdarzają się też przypadki zachorowań przed 50 rokiem życia. Chorobę tę można zakwalifikować do chorób postępujących. Nieuchronnie prowadzi do stopniowego zmniejszania sprawności ruchowej oraz do zmniejszenia sprawności intelektualnej. Choroba ta stanowi coraz poważniejszy problem, gdyż współczesna medycyna nie zna jeszcze na nią lekarstwa.
U podstaw tej choroby leży proces zwyrodnieniowy ograniczony wybiórczo do jednej grupy neuronów (komórek nerwowych) umiejscowionych w śródmózgowiu w tzw. jądrach podstawy, które odgrywają ważną rolę w kontroli czynności ruchowych. Jedno z tych jąder, nazywane istotą czarną, wytwarza i uwalnia bardzo ważną substancję zwaną dopaminą, która to właśnie odgrywa kluczową rolę w kontroli procesów ruchowych. W chorobie Parkinsona liczba komórek istoty czarnej systematycznie się zmniejsza, czemu towarzyszy postępujące zmniejszenia stężenia dopaminy w jądrach podkorowych, co z kolei prowadzi do rozwoju choroby. Ze względu na bardzo duże zdolności kompensacyjne mózgu, objawy choroby Parkinsona pojawiają się dopiero, gdy obumrze ok. 80% komórek wytwarzających dopaminę. Pomimo tego, że choroba Parkinsona znana jest od lat, do tej pory nie wiadomo, co jest przyczyną prowadzącą do zwyrodnienia komórek istoty czarnej.
U każdego chorego parkinsonizm objawia się trochę inaczej. Tempo postępu choroby także jest sprawą indywidualną. Objawy choroby Parkinsona dzieli się na dwie grupy: objawy podstawowe i drugorzędne.
Jednym z pierwszych objawów parkinsonizmu jest spowolnienie ruchów w czasie chodzenia, wstawania, siadania, a więc wszystkich podstawowych czynności fizycznych. Spowodowane jest to opóźnieniem wysyłania przez mózg sygnałów do mięśni. Początkowe objawy choroby to także drżenie rąk w spoczynku, we śnie, ocieranie kciuka o palec wskazujący. Sztywne mięśnie to kolejny objaw choroby Parkinsona. Często występuje również ból mięśni, zwłaszcza w czasie ruchu. Sztywnieje twarz, która z powodu zaniku mimiki i rzadkiego mrugania przyjmuje „maskowaty” wygląd, mowa staje się bełkotliwa, niewyraźna, pismo drobne i nieczytelne, mogą pojawić się trudności w połykaniu. Parkinsonizm we wczesnym stadium objawia się również problemami z równowagą. Gdy mięśnie tracą refleks, trudniej jest zachować postawę. Zdarzają się częste upadki. Często zdarza się osobie cierpiącej na parkinsonizm zatrzymać się w trakcie chodu z powodu zesztywnienia mięśni i odmowy posłuszeństwa ciała.
Do drugorzędnych objawów choroby Parkinsona można zaliczyć częste zatwardzenia spowodowane brakiem kontroli nad jelitami i pęcherzem moczowym. Chorzy doświadczają również problemów z połykaniem pokarmu i śliny. W związku z ich cofaniem się do ust, osoby chore na parkinsonizm kaszlą, duszą się i ślinią.Upośledzeniu ulega również postrzeganie świata, co skutkuje niepokojem, depresją. Zahamowaniu ulegają także zdolności motoryczne, co objawia się mówieniem szeptem, niewyraźnym pismem oraz spowolnioną reakcją na zadane pytanie.
Choroba rozwija się powoli, prowadząc do coraz większej niesprawności. Chorzy umierają zazwyczaj z powodu powikłań wywołanych unieruchomieniem, takich jak zapalenie płuc czy zator tętnicy płucnej.